|
Życiorys własnoręczny |
||
|
Walewski Jan, Sędzia Sądu Apelacyjnego w Warszawie Życiorys Urodziłem się w Gąbinie, powiatu Gostynińskiego, Województwa Warszawskiego w roku 1876 z ojca Antoniego i Matki Józefy z Kobylińskich. Ojciec mój był rosyjskim urzędnikiem akcyzy. W 1887 roku wstąpiłem do gimnazjum w Siedlcach, które ukończyłem w roku 1898. W tymże roku wstąpiłem na Wydział Prawny Uniwersytetu Warszawskiego, a w roku 1898 przeniosłem się do Liceum Prawnego Demidowa w Jarosławlu nad Wołgą. Liceum ukończyłem w roku 1902, poczem udałem się do Paryża celem przestudiowania Prawa Cywilnego według Kodeksu Napoleona, który wówczas obowiązywał na ziemiach byłej Kongresówki. W 1903 roku wstąpiłem do adwokatury w Moskwie. W 1914 roku jako oficer rezerwy artylerii zostałem powołany do wojska wobec wybuchu wojny rosyjsko-miemiecko-austriackiej. Po zmobilizowaniu się 5-go Moździeżowego Dywizjonu Artylerii w Sierputowie pod Moskwą w końcu sierpnia wyruszyłem na wojnę. Po rewolucji rosyjskiej w roku 1917 przeszedłem do formacji polskich wojskowych i byłem wyznaczony na Komisarza Wojsk Polskich na front Południowo-Zachodni, gdzie rozpocząłem działalność wydzielania wosjkowych Polskich z jednostek wojskowych rosyjskich do powstających Wojsk Polskich na terenie Rosji. W 1919 roku wróciłem do Polski, przybyłem do Warszawy i objąłem stanowisko Zastępcy Komisarza Policji na miasto Warszawę. W roku 1920 zostałem mianowany Inspektorem Generalnym Policji na Wołyń i Podole. W roku 1921 wróciłem do adwokatury, otworzyłem kancelarię adwokacką w Warszawie. W roku 1934 zostałem wybrany na jednego z 3 kandydatów na Sędziego Sądu Apelacyjnego w Warszawie, w Wydziale Cywilnym. Wobec zaproponowania mi w zamian stanowiska Pisarza Hipotecznego w Pułtusku, w 1935 roku objąłem to stanowisko. Wobec wybuchu wojny polsko-niemieckiej w 1939 roku w marcu 1940 roku przyjechałem do Warszawy. W lipcu 1940 roku objąłem stanowisko Kierownika Urzędu Hipotecznego w Ostrowii Mazowieckiej. W roku 1943 zostałem powołany na Przewodniczącego Polskiego Komitetu Opiekuńczego na powiat Ostrowski (RGO). W sierpniu 1944 roku po zajęciu Ostrowii Mazowieckiej przez wojska radzieckie zostałem upoważniony przez komendanta miasta pułkownika Wierchogłowa do sformowania władz samorządowych w tym mieście i zostałem pierwszym Przewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej w Ostrowii Mazowieckiej. W końcu września 1944 roku zostałem wybrany na Przewodniczącego Związków Zawodowych na powiat Ostrów Mazowiecki. W roku tymże w Październiku zostałem wezwany przez ówczesny Referat Sprawiedliwości do Lublina, gdzie otrzymałem propozycję objęcia Stanowiska Sędziego Specjalnego Sądu Karnego na okręg Apelacji Warszawskiej, oraz Zastępcy Przewodniczącego Sądu. 4 listopada 1944 roku otrzymałem z rak Prezydenta Krajowej Rady narodowej na stanowisko Sędziego Specjalnego Sądu karnego na okręg Apelacji Warszawskiej i z rąk kierownika Resortu Sprawiedliwości na Stanowisko Zastępcy Przedwodniczącego Specjalnego Sądu Karnego. W roku 1946 w miesiącu listopadzie wobec likwidacji Specjalnych Sądów Karnych zostałem przeniesiony do Sądu Apelacyjnego w Warszawie z siedzibą w Łodzi na stanowisko Sędziego Apelacyjnego tego Sądu. W marcu 1947 roku zostałem delegowany przez Prezesa Sądu Apelacyjnego w Warszawie do przewodniczenia w Sądzie Okręgowym w Łodzi na procesie Hansa Biebowa- kierownika i likwidatora Getta żydowskiego w Łodzi. 1-go maja 1947 roku powróciłem do Sądu Apelacyjnego po wykonaniu delegacji. We wrzesniu 1947 roku ponownie zostałem delegowany przez Prezesa Sądu Apelacyjnego w Warszawie z siedzibą w Łodzi do przewodniczenia w Sądzie Okręgowym w Łodzi na proces Waltera Pelchauzena – kata Radogoszcza. W lutym 1948 roku reskryptem Ministra Sprawiedliwości zostałem delegowany do pełnienia czynności sędziowskich w VII Wydziale Sądu Okregowego w Łodzi, a z dniem 1-szym lutego 1950 roku zostałem delegowany przez Collegium Administracyjne Sądu Okregowego w Łodzi do IV Wydziału Karnego tego Sądu. Łódź dn. 17 lutego 1950 roku /podpis Sędzia Jan Walewski/ |